Een kerstverhaal voor jonge kinderen

Hermien IJzerman

In de kerstnacht, toen het Jezuskind in de stal was geboren, jubelden de engelen en zij zongen zó blij, dat alle bloemenelfjes die diep in de aarde sliepen, er wakker van werden. "Het is winter en toch zo licht," dachten zij.

Nieuwsgierig kropen zij naar boven en hoorden de engelboodschap en zij zagen alle prachtige glans van de hemel. Toen wilden zij ook het mooiste tonen wat zij bezaten, ter ere van het heilige Kindje.

En zij lieten hun bloemen bloeien in de koude winternacht, die overgoten werden door de hemelse glans. Dit wonder was maar heel even te zien geweest, want het was immers koud en midden in de winter. Daarom verdwenen de bloemenelfjes spoedig weer in de donkere aarde, waar het warm voor hen was.

Maar er was één kleine bloemenelf, die vergat te gaan. Zij stond dicht bij de stal, waar het Kindje was geboren. Zij zou zo heel, heel graag naar binnen willen gaan, om het Kindje te zien. Maar zij mocht niet haar bloem verlaten in de koude nacht. Wat zou zij kunnen doen om binnen te komen? Zou zij een engel roepen in vragen haar te helpen?

Juist toen zij dit dacht hoorde ze zware stappen. Naast zich in de sneeuw stapten drie herders met dikke pelzen aan en een lange stok in de hand. Zij zochten zeker ook het Kindje, want ze hoorde de eerste herder zeggen: "Hier in de stal straalt zo'n prachtig licht, dat hier het Godskind geboren zal zijn. Laten wij binnengaan en het Kindje eren. Ik heb een heerlijke warme pels, om aan Hem te geven."

De tweede herder sprak: "Ik geef het Kindje melk van mijn schaap." De derde herder was nog heel jong en hij bezat niets! Droevig keek hij rond, of hij niet iets heel moois kon vinden voor het Godskind.

Daar zag hij de mooie witte bloem in de sneeuw bloeien. Zij was even blank en teer als de sneeuw en zij had een gouden hart. Die bloem zou hij aan het Kindje geven. Dat was een wondergeschenk! Want, was het niet een wonder, dat deze plant midden in de koude winternacht bloeide?

Voorzichtig groef hij de plant uit en droeg haar in zijn handen. hij zag het kleine bloemenelfje niet, dat hem blij naar binnen volgde. In de heerlijk warme stal vloog het omhoog en zette zich op de rand van de kribbe neer. In de aanblik van het Kindje vergat het elfje alles om zich heen. Het zag niet Maria, de moeder en Jozef de vader, het zag slechts het stralende Kindje in de kribbe.

Het elfje hoorde geen stemmen van de herders, want het luisterde naar de hemelse muziek, die om het kindje klonk. En met een heel teer stemmetje jubelde het mee in het engelenkoor.

Omdat het bloemenelfje nooit meer het Godskind kon vergeten, dat stralend als de zon in de harde kribbe lag, liet het ieder jaar om die tijd, midden in de winter, zijn mooie witte bloem komen.

Daarom hebben de mensen deze bloem Kerstroos genoemd. Zij bloeit in de winter, terwijl alle andere bloemen slapen en op de lente wachten.